Volgens de laatste wens van Arno werd zijn as en urne toevertrouwd aan de zee voor zijn geliefde Oostende. Het was het omgebouwde vissersschip Albatros van de rederij Franlils die kort na 15 uur de havengeul invoer. Het schip voer onder begeleiding van de scheepvaartpolitie extra dicht bij het Westerstaketsel zodat de duizenden mensen goed de urne en het portret van de overleden zanger op het benedendek konden zien.

Het werd muisstil. De song ‘Les yeux de ma mère’ weerklonk. Velen huilden en zwaaiden de grootste Oostendse zanger ooit, een laatste keer toe. Ook aan boord werden de vele gebaren duidelijk gewaardeerd. “Mijn mooiste herinnering dateert van 40 jaar geleden toen ik op één van zijn optredens met hem kennismaakte. Ik ben hem blijven volgen. Ik was aanwezig op de erehaag op het filmfestival waar ik hem voor de laatste keer zag. Hij was toen frèle, maar toch krachtig. Ik moest dus ook hier vandaag aanwezig zijn om hem een mooiste laatste eer te bewijzen”, zegt Isabelle Vandemaele.

Dat was ook de motivatie van Christophe Lycke : “Ik ben hier als eerbetoon aan Arno als ambassadeur van Oostende. Zijn vader was de buur van mijn schoonouders. We hebben Arno zo ook een paar keer ontmoet. Gesprekken met hem zijn me bijgebleven. Het is emotioneel om hier vandaag aanwezig te zijn.”

Mireille Zeebroek: “Ik ben met zijn muziek opgegroeid. Mijn zoon is naar Arno vernoemd. Ik stond erop om hier op het staketsel aanwezig te zijn.” Een andere Oostendenaar herinnert zich : “De laatste keer dat er nog zoveel volk op het staketsel stond was in 1997, bij de laatste vaart van de RMT-schepen.”

Ook concertorganisator Niko Geldof was erbij: “Ik organiseerde in 2018 nog een concert met Arno en vond het mijn plicht om hem een laatste eer te bewijzen.” Ook superfan Guy Vanhollebeke was erbij: “De fans die verknocht waren aan hem moesten vandaag hier zijn. Ik mocht hier niet ontbreken want Arno heeft zoveel voor me gedaan en me zoveel plezier bezorgd. Ik zag meer dan 1.000 concerten en ik moest hier zijn.” Velen liepen ook mee tot op het einde van de pier om Arno uit te zwaaien.