In februari won de Hasseltse de Henry Van De Velde Award voor jong talent en stelde ze tentoon in de Bozar. Nu keert ze terug naar Z33, voor het eerst met een solotentoonstelling. Please do touch is de titel: de objecten die Langendries (34) maakt, smeken om aangeraakt te worden. En dat mag dus ook op deze expo. “We leven almaar meer in een virtuele, digitale wereld”, zegt ze. “Corona heeft dat gevoel nog versterkt. Fysiek contact, aanraken… Het zijn dingen die we nodig hebben.”

(lees verder onder de foto)

Beenhouwer

Dat aanraken gebeurt al meteen als we de expo binnenwandelen door een gordijn gemaakt van 1.500 kokertjes bedekt met de huid van springbok. Drie sculpturen (totems van paardenhuid, koe en edelhert) springen meteen in het oog. “De huid van het paard heb ik gekregen van een familie uit Peer die een hechte band had met het dier. Toen het paard stierf, hebben ze de huid gelooid en na een tijd aan mij aangeboden. Alle huiden waarmee ik werk zijn afkomstig van dieren die niet gekweekt zijn voor vlees. Door een totem te maken van koeienhuid, geef ik een koe de status als dier terug. Een heel ander beeld dan een massaproduct voor vlees en melk.”

(lees verder onder de foto)

“Ik werk ook als een soort kapper. Ik scheer, knip, laser en borstel de huiden om er vormen en patronen in te krijgen”

Lore Langendries, ontwerpster

Een ander beeld ook van Langendries, die vooral als maker van juwelen gekend is. Hier wilde ze eens ‘loos’ en ‘groot’ gaan zegt ze. Maar... ze noemt zichzelf geen kunstenaar. “Ik vertrek niet vanuit een idee of concept, maar vanuit het materiaal. Zoals een beenhouwer weet waar hij bepaalde stukken vlees uit een dier moet snijden, zo ga ik aan de slag met huid. En ik werk ook als een soort kapper (lacht): ik scheer, knip, laser en borstel de huiden om er vormen en patronen in te krijgen.”

Vaas van everzwijn

Een wandjuweel van groengeverfd springbokvel en haar broches van een Holsteinkoe leiden naar de laatste ruimte. Die draait helemaal rond het everzwijn. “Een echt oerbeest. En met een slecht imago. Het idee om met everzwijn te werken kwam er na alle berichten van overlast in Limburg. Als een beest wordt geschoten, gebeurt er niets met het ‘afval’: de huid wordt onder de grond gestopt. Het leek me een uitdaging om dat oerbeest toch op een of andere manier aantrekkelijk te maken en te gaan experimenteren wat je met de huid kan doen. Simpel is dat niet: het is zo’n stug beest dat je splinters in je vingers krijgt als je met het vel aan de slag gaat.”

(lees verder onder de foto)

“Het leek me een uitdaging om het oerbeest dat het everzwijn is toch op een of andere manier aantrekkelijk te maken en te gaan experimenteren wat je met de huid kan doen”

Langendries - die zelfs mee op jacht ging in Duitsland - benadruk dat ze nog maar aan het begin van haar onderzoek staat. Ze doet dat samen met collega Rayah Wauters die op haar beurt met hout werkt. Samen tonen ze de eerste designresultaten - combi’s van hout en huid - zoals een vaas en een wandjuweel. “Op 23 juli plannen we een masterclass met andere makers om te zien wat voor mogelijkheden er nog zijn.” Toch maar opletten of Obelix niet vermomd komt opdagen.

Nog tot 15/8, Z33 Hasselt, www.z33.be