“Elf. Dag broerke. Wat iedereen zegt, is waar”, begon Vanbelleghem de brief vanop de blog van Elke Weylandt voor te lezen. “De tijd lijkt sneller te verstrijken naarmate je ouder wordt. Dat heeft natuurlijk alles met perspectief te maken. Hoe meer jaren je op de teller hebt, hoe kleiner het aandeel van een dag, een week, een maand, een jaar wordt. Het lijkt amper een paar maanden geleden dat ik mijn vorige brief schreef en we ons schrap zetten voor de rouwgolf van je 10-jarig overlijden.”

“Ik besef nu nog meer dat rouwen de ‘aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie’ is en dat inzicht gaf me de vrijheid om mijn rouw aan te pakken zoals het voor mij het beste aanvoelt, wars van de verwachtingen van anderen. Durven kiezen voor mezelf en mijn grenzen aangeven, werkte bevrijdend en bracht meer rust in mijn hoofd. Het gaat goed met me, broerke, maar dat levensgrote gemis, dat gaat nooit meer weg. So give me a smile, or something real en blijf bij me, surf mee op mijn schouder, in mijn hoofd en in mijn hart. Dikke kus van je zus, Elke.”

Kijk en luister hieronder naar het fragment: