Als je een hotelkamer boekt in de Westhoek is de kans niet gering dat je in de lobby een beeldje tegenkomt van Koen Vanmechelen. Met zijn project Coming World Remember Me kennen ze hem maar al te goed in West-Vlaanderen. Toen mensen de kans kregen om een van de duizenden beeldjes mee te nemen van zijn installatie ter herdenking van de honderdste verjaardag van de Eerste Wereldoorlog, werd daar gretig op ingegaan.

Toen - we spreken over de periode 2014-2018- werkte Vanmechelen al samen met de organisatoren van het kunstenfestival in Watou. Sinds vorig jaar hebben ze hem uitgenodigd en ingeschakeld als inspirator. Zijn missie: de mensen van het dorp weer verbinden met het festival. Daarom kwam hij met het concept van Patchwork aanzetten.

Connectie

“Vorig jaar hebben we een groep kunstenaars uitgenodigd om een aantal dagen in een tentenkamp in Watou te slapen. De selectie werd gemaakt door mensen die met kunst en poëzie bezig zijn, maar ook door sociologen, biologen en andere wetenschappers. Ik wilde dat ze de inwoners van Watou leerden kennen”, verduidelijkt Koen Vanmechelen. “Bij het veertigjarig bestaan van Watou werd duidelijk dat de bewoners zich niet meer verbonden voelden met wat er in hun dorp gebeurde. De combinatie van kunst en poëzie in Watou was een ver-van-hun-bedshow. Met Patchwork wilde ik dat de kunstenaars niet alleen de lokale bewoners leerden kennen, maar ook dat ze hen betrokken bij hun werk. Kortom: dezelfde aanpak als we in Labiomista doen in Zwartberg. Daar ben ik ook niet zomaar neergestreken als een kunstenaar in een ivoren toren, maar is connectie met de buurt altijd een belangrijke pijler geweest.”

En zo geschiedde. Vanmechelen geeft een aantal voorbeelden.

“De pilaren van Watou is een schilderij van IIke Cop dat in de Sint-Bavokerk hangt. Ilke ging vaak wandelen in Watou en de omliggende polders en sprak met vrouwen van het dorp. Zij zijn er de sterke figuren, de pilaren. Daarnaast laat Bart Eysink Smeets in zijn performance twee boeren met een pompinstallatie en waterslang op elkaars velden spuiten. Het idee kwam er tijdens een zomerdroogte toen je aan de Franse kant van de grens wél de akkers mocht bewateren en in Vlaanderen niet. Tom Bogaert creëert een monumentaal hoofd, de Watoukop. Het beeld is gebaseerd op foto’s op sociale media van mensen die betrokken zijn in Watou waarop de kunstenaar artificial intelligence losliet. De verschillende gezichten smolten samen tot één universeel hoofd. Nu, de kunst is dan wel gelinkt aan de mensen van Watou, toch blijft het een universele taal: je kan deze werken dus overal tonen. Maar de mensen van Watou appreciëren dat ze betrokken zijn. Ze waren allemaal present op de opening. Ondertussen beginnen we aan Patchwork twee en ik merk ook aan de inschrijvingen dat het begint te leven: die liggen dit jaar al drie keer zo hoog. Patchwork vormt dit jaar ook een echt onderdeel van Watou, het is niet meer de vreemde eend in de bijt.”

Naast de werken en kunstenaars die via Patchwork aan bod komen, selecteerde curator beeldende kunst James Putnam nog meer kunstwerken in dezelfde geest. Daardoor zit er ook werk van Marcel Broodtaers bij en twee installaties van Koen Vanmechelen zelf. In de Sint-Bavokerk is er The Narrative: een beeld van een nar in dialoog met een kip. In de brouwerij toont hij een reusachtige T-rex-poot in dialoog met een video van Nicol Vizioli, een combinatie die je terugvoert naar het begin der tijden van de aarde én van de mens.

Kunstenfestival Watou, Watouplein 12 in Poperinge. Nog tot 4 september. Inkom: 20 euro. Meer info: www.kunstenfestivalwatou.be