In december wordt de vader van Tanja tachtig jaar, moeder Corrie is twee jaar jonger. Hun grote angst is sterven zonder te weten wat hun dochter overkwam. Ooit opperde Adrie dat hij zelf wel wilde praten met Marc Dutroux, hij herinnert het zich nog goed. “Dat zal achttien, negentien jaar geleden zijn. Ik heb het Peter R. de Vries toen gevraagd, ik zei: Ik wil die man wel eens spreken. Wat zegt hij als ik het hem nou eens zélf vraag? Ik liet het aan Peter over, hij zou de weg wel weten. Maar hij had er geen zin in. Hij hield het af, en zei: Een gevangene is gewend om te liegen.”

Zoals bij elke ontwikkeling in de vermissingszaak zijn Adrie en Corrie Groen blij met de reuring. “Het is weer lekker in beweging. Het belangrijkste is dat ze niet vergeten wordt. Dat zal ook wel niet. De politie zegt dat er nog nooit zoveel publiciteit is geweest voor een vermissing.”