Als een doel bereikt wordt, dan mag je jezelf wel even verliezen”, aldus Hoefkens. “Als de wedstrijd is afgelopen, is het de max om even los te gaan.”

Hoefkens straalde. En daar waren redenen voor. “Wat mij het meest van al pleziert, is dat alle spelers die startten, de bankzitters en zelfs zij die afvallen uit de selectie zich deel voelen van het team. Iedereen is even blij. Het teamgevoel is mega en daar ben ik heel tevreden over. Waar ik nog heel tevreden over ben, is dat we niet meer denken als een ploeg die denkt dat ze in de Champions League niet op haar plaats is. We durven onze kans gaan voor honderd procent gaan. Ik heb het in het begin van deze campagne gezegd: ik wil niet meer de coach zijn die verliest na goed te hebben gespeeld. Maar goed, we hadden kunnen verliezen. In een andere periode verliezen we misschien wel. Zo gaat dat.”

Om dat gevoel van durf en lef erin te slijpen, koos Hoefkens voor een offensieve opstelling met de aanvallers Buchanan en Skov Olsen op de flanken. Na de rust stelde hij dat wel bij door de meer verdedigende Meijer in te brengen voor de nochtans goed spelende Skov Olsen. “Dat was een keuze van het moment. De wedstrijd evolueerde in die zin en daarom deed ik die wissel. Ik koos aanvankelijk voor Buchanan en Skov Olsen omdat ik wist dat we op de flanken het verschil konden maken en dat lukte in de beginfase. Ook de uiteindelijke geannuleerde strafschop kwam daar uit voort.”

Steun voor Sowah

Die door de VAR teruggedraaide strafschop en de rode kaart voor Sowah waren betwiste scheidsrechterlijke beslissingen. “Ik ben het altijd eens met de VAR. Ik dacht ook eerst dat het strafschop was. Als de VAR zegt dat het er geen is, dan geloof ik dat. Met de uitsluiting van Sowah ben ik het niet eens. Ik stond daar ook en hoorde het fluitje ook niet. Sowah trapte op de bal omdat hij dat ook niet heeft gehoord. Hij was een hoopje ellende. Ik heb hem gezegd dat hij al zoveel deed voor het team en dat het team iets voor hem zou terugdoen. Wat ook gebeurde.”

Waar dit gaat eindigen? “Wie mij kent, weet dat ik niet naar het verleden kijk en evenmin te ver in de toekomst. Het is cliché maar ik denk alleen aan de volgende negentig minuten.” (lvdw)