Bij de Young Adult-roman van Soman Chainani denk je misschien niet meteen aan Harry Potter, bij het bekijken van de filmversie zeker wel. Vooral de look van de school en de scènes met de leraars doen Zweinstein voor je ogen flitsen.

The School for Good and Evil begint zoals de eerste Harry Potter-film met het eerste studiejaar. Twee vriendinnen, blonde Sophie en zwartharige Agatha, worden ontvoerd in opdracht van een instituut waar tieners opgeleid worden tot helden of slechteriken in sprookjes. Agatha, waarvan iedereen denkt dat ze een heks is, belandt in de Disneyland-achtige school voor prinsessen. Sophie komt terecht in het belendende gebouw, de zusterschool voor heksen die ontworpen lijkt door Tim Burton. De twee meisjes moeten nu uitvissen of de (Perkamentus-achtige) schooldirecteur een fout heeft gemaakt.

Op zich is er niets mis met Harry Potter-invloed. Maar dan moet je er wel een eigen stempel op drukken. Derderangsregisseur Paul Feig (The Heat) is daar niet toe in staat in een film die overigens veel te lang is (147 minuten). Niet alleen mist Feig het artistieke talent van een Alfonso Cuarón, hij slaagt er niet in om memorabele en geestige vertolkingen uit de jonge acteurs te halen. Zelfs Charlize Theron als het schoolhoofd van de School for Evil moet weinig meer doen dan een variatie spelen op haar rol in Snow White and the Huntsman.

Chainani schreef nog vijf vervolgen en dus kunnen er nog heel veel filmsequels volgen. Maar dan zal men toch op zoek moeten naar een regisseur die de serie wel een origineel gezicht kan geven. (cc)

‘The School for Good and Evil’ speelt vanaf nu op Netflix