Praktisch

Aard van de wandeling

Stappen door stukjes bos, over weides, langs water en een beetje klimmen naar een fraai uitkijkpunt. Onderweg tal van restanten van WO II. Weinig verharde wegen.

Afstand

7,2 kilometer

Signalisatie

Blauwe ruit

Parking/Start

Parking onder de brug in Kanne.

Parking aan het Fort van Eben-Emael (Rue de Fort 4, Bassenge)

Meer info

wandeleninlimburg.be

www.fort-eben-emael.be

Een wandeling maken op het dak van het fort van Eben-Emael, vlak onder de Limburgse zuidgrens, is een tocht die we wel vaker doen. Elk seizoen levert zo zijn eigen charme op om hier te komen wandelen. In de lente is het misschien nog het allermooist, als de velden op het plateau geel kleuren van mosterd- of koolzaad. Maar ook nu - in de herfstkleuren - loont de tocht meer dan de moeite. De esdoornbladen kleuren ons pad geel, zoals de weg in The Wizard of Oz.

(lees verder onder de foto’s)

De route die we volgen, is die van de blauwe ruit, iets meer dan 7 kilometer lang. Ze start aan de brug in Kanne. Maar je kan de tocht ook makkelijk inkorten en enkel aan het fort wandelen. Er is plaats zat om daar je auto te parkeren en de stappers aan te trekken.

Louis Paul Boon

Dit is een plek beladen met geschiedenis. Heel kort samengevat: het fort - een betonnen reus quasi onzichtbaar onder de grond verstopt - werd onverwoestbaar geacht, maar dat was op de oorlogsvoering van vóór WO II gerekend. De kanonnen hielden de wacht over de bruggen over het Albertkanaal en de Maas om landtroepen tegen te houden. Dat stond los van de strategie van de Duitsers, die met zweefvliegtuigen op het dak landden en zo snel het fort konden veroveren.

(lees verder onder de foto)

Bij de verrassingsaanval vielen aan Belgische zijde 24 doden en 59 gewonden, aan Duitse zijde 6 doden en 20 gewonden. Bij de strijd om de bruggen aan het Albertkanaal vielen veel meer slachtoffers. Schrijver Louis Paul Boon was destijds in Veldwezelt gelegerd. In zijn klassieker Mijn kleine oorlog schrijft hij: ‘BOEM, o dat was er dicht tegen, en zeggen dat de grote hoop er zich nog altijd aan vastklampte dat het grote manoeuvres waren’.

Ufo

Het is grijs en grauw als we gaan stappen, maar dat is voor één keer niet zo erg. Het past wel bij de talloze bunkers die we onderweg tegenkomen. We staan voor de grote poort, die zoals vaak, afgesloten is met een metalen poort. Een bezoek aan de ingewanden van het fort kan via afspraak. Zeker eens doen: interessant en ronduit indrukwekkend. We herinneren ons nog goed de gigantische trap die tussen de muren van mergel omhoog klimt. Maar voor deze wandeling pakken we het trapje naast de bunker omhoog tussen de bomen. Voor je het weet, sta je al boven en wijken de takken voor akkers en grasland. Kijk eens om je heen: in een wijde cirkel zie je de bunkers en kazematten staan. En midden op dat plateau van groen en bruin een grote, grijze koepel, vergezeld door kleinere exemplaren eromheen. Alsof er ufo’s zijn geland. In de zomer klimmen de kinderen erop. Ooit oorlogstuig, nu een uitdagend obstakel voor kleine handen en voetjes. Beter, zoals bommenkraters die na een tijd poelen worden voor amfibieën en ander leven.

(lees verder onder de foto’s)

Speelgoedbootjes

Op dat plateau maak je een vierkantig toertje. Eerst even rechtdoor, over de gracht heen, door het poortje en naar links. Aan het einde van de grindweg moet je weer naar links, maar niet zonder eerst naar rechts te gaan, want dan wandel je naar een uitkijkpunt dat je niet mag overslaan. Je staat er op beton en metaal over het Nederlandse, Vlaamse én Waalse landschap heen te kijken. Het sluizencomplex ligt aan je voeten, vrachtschepen lijken plots speelgoedbootjes. Aan de andere kant van het kanaal - op de loodrechte wand - is er nog zo’n prachtig uitkijkpunt, maar dat is een andere wandeling.

(lees verder onder de foto’s)

Terug naar het plateau, weer een poortje door en we wandelen opnieuw op het dak van het fort. Over gestolde geschiedenis heen, tot je weer tussen het loof terechtkomt en het pad zigzaggend naar beneden duikelt. Richting Le Geer, de Jeker. Nog voor je het water van de rivier ziet, duikt tussen de herfstkleuren het groen/blauw op van het kroes op de gracht. Onderaan staat een paaltje met twee richtingen: links terug naar het fort, rechts richting Kanne. Aan jou de keuze om de tocht in zijn volle lengte te maken of de wandeling te ‘beperken’ rond het fort alleen. Mocht je voor optie B kiezen: het is het mooiste stuk en je gaat niet teleurgesteld zijn. En de rest van de dag vullen is geen enkel probleem, met Kanne, Maastricht en de merkwaardige toren van Eben-Ezer om de hoek.

(lees verder onder de foto)