“Er was totaal geen aanwijzing dat iets aan het broeden was”, vertelt een emotionele Gorissen. “Zondagvoormiddag tijdens de laatste kilometer van een intensieve training voelde ik plots een pijnscheut. Zondagnamiddag stond een rustig recuperatieloopje op het menu, maar ik moest al snel de strijd staken omdat ik te veel hinder ondervond. Uit radiologische onderzoeken blijkt nu dat ik net geen stressfractuur heb opgelopen. Voor mij is dit ook een signaal dat mijn lijf stop zegt.”

Volgens de Diepenbeekse lerares, die vorige week 40 kaarsjes mocht uitblazen, spelen de marathons die ze eerder dit jaar op het EK en WK liep geen rol. “Ik heb daarna voldoende gerust. Het is een en-en-verhaal. Voorbereiding en stress rond de CrossCup in Roeselare, drukke dagen op school en familiale omstandigheden. Uiteraard ben ik ontgoocheld en verdrietig. Mijn eerste EK veldlopen dat ik moet missen en het voelt alsof ik het Belgische team en de federatie in de steek laat. Nu moet ik luisteren naar mijn lichaam en het laten rusten, maar tegelijk wil ik mijn fitheid niet verloren laten gaan. Voorzichtig opbouwen en alternatief trainen zijn de remedies voor een goed herstel de komende weken.”