Jens Dendoncker vertelt over zijn periode in de psychiatrische afdeling, waar hij zich liet opnemen om zijn angsten onder controle te proberen krijgen. Daarop pikt Agnew in. “Een keer per week ga ik naar de therapeut. Ik ben altijd degene geweest die lacht me de mensen die dat nodig hebben, de arrogante eikel die denkt: goh, wat gaan die mij vertellen wat ik nog niet weet? Tot ik ineens op een bepaald moment terechtkom in positie waarbij ik denk: ik ben altijd kwaad, altijd slechtgezind. Ik zie alles als een persoonlijke aanval, ook wat niets met mij te maken heeft. Wat is hier aan de hand? Ik voelde bij mezelf dat ik te boos was over alles. Boos op een manier die niet productief is. Het geeft geen energie meer, of is geen drijfveer, maar het maakt moe.”

“Na mijn 45 heb ik ook die klassieke midlife gehad. Veel mensen komen dan op een punt: is dit nu alles? Bij mij was het omgekeerd: wat ga ik nog doen, want alle dingen die ik wou doen heb ik bereikt. Wat ga ik nog doen? Wie ben je na al die jaren. Ik merkte dat ik een film opzette en dat ik mijn gedachten er niet kon bij houden. Altijd ben je ergens anders. Paar weken geleden voor het eerst het gevoel: ik trek dit niet alleen, ik moet met iemand babbelen. En ik moet dat doen voordat ik crash. Want ik heb dat veel mensen rondom mij zien doen. Dat wou ik voor zijn.”

(Bekijk hieronder de hele podcast)