Praktisch

Aard van de wandeling

Een wandeling met pit, niet dat het héél erg steil omhoog gaat, maar je voelt het op en af gaan wel wat. Veel erfgoed onderweg, maar ook open gebied, stukjes bos, holle wegen...

Afstand

6,9 km volgens de website Wandelen in Limburg, maar onze Strava klokte af op nét geen 8 km.

(lees verder onder de foto)

Signalisatie

Rode pijltjes.

Start/Parking

Pliniuspark of Kasteel van Betho, Mulkerweg 1, Tongeren.

50.785242 - 5.447646

Meer info

www.wandeleninlimburg.be

www.toerismetongeren.be/routes

Enfin, afbeeldingen van Ambiorix natuurlijk, - zoals hij eruitziet op het standbeeld in het centrum - op kleine bordjes die we op onze route zagen. Bordjes die een lokaal uitgezette tocht aangeven die voor een stuk samenvalt met onze trip. Wij volgen de Verborgen Moois Beukenberg-wandeling, aangegeven met rode pijltjes vanaf het Pliniuspark.

Het mag dan wel het begin van een nieuw jaar zijn - traditioneel startschot van allerlei goede voornemens die het doorgaans twee weken uitzingen -, aan de fitnessaanwijzingen onderweg die ons aansporen step-ups te doen of aan planking, doen we niet mee. Doe ons maar de filosofie van Midas Dekkers: Waarom moet een mens hardlopen als hij kan wandelen? En waarom hardlopen als er onderweg zo veel gestolde geschiedenis en ander moois te zien is? We laten de omgeving liever insijpelen op een trager tempo.

(lees verder onder de foto)

Stenen hoofd

Het begin mag er meteen zijn: zicht op het kasteel van Betho. Maar voordat we die voormalige waterburcht van de andere kant benaderen, moeten we eerst doorstappen in noordwestelijke richting. Op weg naar het dorpje Mulken. Er steigert een paard op een schoorsteen van het huis tegenover de kapel - zeg maar gerust een kleine kerk - die wortels heeft die terug wroeten tot mogelijk de 11de eeuw. In het midden van de toren springt een stenen hoofd in het vizier. Fascinerend. Wie is dat? De heilige Sint-Gillis naar wie de kapel is vernoemd, de bouwheer van de kapel of is het een dame? Ook in Tongeren zelf blijkt het hoofd een mysterie. Al vermoed archeoloog Dirk Pauwels dat het hoofd vroeger in de kerk fungeerde als een kraagsteen waarop het kruisribgewelf van het gelijkvloerse niveau steunde. De kop werd - waarschijnlijk - weggehaald toen later een wenteltrap in de toren werd gezet. Bij een close-up kan je zien dat de mortel rond het hoofd anders is: dus inderdaad later ingemetst? Een mysterie dat een mysterie blijft.

(lees verder onder de foto)

Ik weende

De weg draait naar rechts. Op een privéterrein duikt de burchttoren van Mulken op, of de Tempelierstoren. Een 13e-eeuwse donjon op een heuveltje, restant van een oude burcht. Achthoekig van vorm met naar verluidt muren van 1,85 meter dik. Gedeeltelijk met stenen gebouwd die afkomstig zijn van Romeinse gebouwen. In 1628 liet Jan van Herckenrode het landgoed en de toren restaureren. Hij laat zijn naam op de toren plaatsen, zegt Wikipedia ons, en ook de tekst veni, vidi, flevi. Ik kwam, ik zag en ik weende. Ook fascinerend.

(lees verder onder de foto)

Ezeltjes

Soit, verder, wat meer het groen in. Tussen de bomen duikt in de verte weer een kasteel op: de witte muren van Kasteel Rooi. En nu duurt het niet lang of we wijken af van het asfalt en laten onze wandelschoenen door de modder pratschen. Het valt mee, na al die regen. Het pad slingert tussen bomen met maretakken en weides afgezet met hagen. Het begint langzaam maar zeker omhoog te gaan, zeker als we de Dodemansweg inslaan en even later de Weideweg.

(lees verder onder de foto)

Dit is een van de mooiste stukken van de wandeling: leegte en verte alom, met de toren van de basiliek duidelijk in het vizier, al zit die nu in de steigers. Op en af op een witte landbouwweg. Naar links gaat het weer naar Mulken, naar rechts gaat het naar natuurgebied Herenbos. Daar gaan we opnieuw van het beton af en wandelen we op een smal pad langs weides met ezeltjes omhoog en omhoog, tot we bij een oriëntatieplaat uitkomen die aangeeft wat er allemaal te zien is in de verte. We schuren eventjes langs een minder pittoresk industrieterrein om dan nog wat dieper de geschiedenis in te duiken.

(lees verder onder de video)

Aquaduct

We naderen het oude Romeinse aquaduct. Een infobord geeft aan dat het wellicht een houten constructie was, gebouwd in de tweede eeuw op een aarden wal. Een serieuze wal: links gaat het bij momenten erg steil naar beneden, rechts zwelt het geroezemoes van de stad aan. Op een metalen trap gaat het weer naar onder, een stukje de weg op - eventjes zien we de Romeinse muur - en daarna weer het groen in. Alweer fitnessbordjes, maar we blijven Midas volgen langs wortels van oude beuken. Jongere, meer recent aangeplante exemplaren zien we op de dreef die terug naar ons startpunt leidt. Een laan met prachtig uitzicht op het kasteelpark van Betho, indrukwekkend in zijn symmetrie en omgeving. Lang niet slecht voor een eerste, trage tocht van het jaar.