Chazelle schetst in Babylon de overgang van de stille film naar de geluidsfilm via drie hoofdpersonages: filmster Jack Conrad (een perfect gecaste Brad Pitt), de starlet Nellie LaRoy (een swingende Margot Robbie) en de Mexicaanse immigrant Manny (Diego Calva). Voor deze mensen zullen alle (Hollywood)dromen waargemaakt worden, maar de opkomst van de geluidsfilm zal op een of andere manier een einde maken aan die dromen.

Chazelle introduceert zijn protagonisten in een hilarische bacchanaalsequens van ruim drie kwartier met knipogen naar de bekende excessen op sommige feestjes en filmsets. En dan moet deze ruim drie uur durende film nog beginnen. Het zegt iets over de enorme ambitie van de regisseur. Chazelle is zo’n slimme regisseur dat hij je constant weet te vermaken. Sommige scènes in het tweede deel van de film lijken wel (geweldige) kortfilmpjes. Zo moet er met Nellie (Robbie) een gesproken scène opgenomen worden. Maar bij elke take is er wel iemand die die take verknoeit. Wanneer het dan toch lukt, is iedereen door het dolle heen, maar dan blijkt er zich een drama te hebben afgespeeld.

(lees verder onder de foto’s)

In het derde deel van de film slaat de toon helemaal om en moet de vrolijke gekte plaatsmaken voor tragedie en zelfs horror. Chazelle voert ons zelfs letterlijk naar de onderbuik van L.A. Maar in de finale scènes laat hij een van zijn personages naar de musical Singin’ in the Rain kijken, de vrolijke en extreem gekuiste versie van wat we drie uur lang gezien hebben, en toont hij dat ondanks alles die liefde voor cinema echt is. In de VS lustte men geen pap van Chazelles excessieve en satirische liefdesbrief aan de cinema, maar hij is beslist de moeite. (cc)

‘Babylon’ speelt vanaf nu in de bioscoop