Praktisch

Aard van de wandeling

Langere tocht op onverharde paden door het Nationaal Park met afwisselend bos, heide en waterpartijen.

Afstand

11,2 km

Signalisatie

Paarse trapezium

Parking/Start

La Butte aux Bois, Paalsteenlaan 90 in Lanaken

Meer info

www.wandeleninlimburg.be

Een documentaire maken over onze eigen natuur en dan het enige Nationaal Park in België links laten liggen? Dat is als frieten zonder mayonaise. Uiteraard was de filmcrew hier aanwezig. Eerder was de 11 kilometer lange en met een paarse trapezium aangegeven tocht die we vandaag wandelen ook al in de smaak gevallen bij onze oosterburen. Deze wandeling behaalde het keurmerk ‘Premium’ van het Deutsches Wanderinstitut. We vertrekken aan klasserestaurant La Butte aux Bois en wilden wel eens weten of die van Toerisme Lanaken die van het Wanderinstitut eerst een royale lunch hadden betaald of niet.

Ons kloffie - stevige wandelschoenen, dikke trui, handschoenen, twee paar sokken, onnozele muts - steekt af tegen de maatpakken die uit hun iets duurdere auto’s stappen, maar er moet stevig door gebanjerd worden: 11 kilometer door de ijzige kou. Oan em.

Kusje

Het eerste wat opvalt: de lente komt eraan. Dat voelen we niet, dat horen we. De spreeuwen geven van jetje dat het niet normaal is, de mezen laten zich horen en spechten doen tamtam met elkaar op verschillende boomstammen. Ietwat verderop horen we geluiden van watervogels. Na de eerste stappen door het bos duikt een waterpartij én dus ook meteen een uitzicht op. We wandelen langs de Aspermansvijver. Prachtig. Er is geen zuchtje wind waardoor het wateroppervlak de takken, paaltjes en grasstengels perfect weerspiegelt. Hemel en aarde geven elkaar een kusje. Het geluid van de vogels dooft uit. Wat volgt is een dik uur lang zeldzame, maar zeer welgekomen absolute stilte.

De aardewegen zijn hier nog zwart, maar iets verderop worden ze lichter van kleur: zand. En het is hier niet meer vlak. Het gaat lichtjes omhoog en omlaag, wat meteen mooie vergezichten oplevert, zelfs op een ietwat mistige winterdag. Heidegebied. In augustus is het hier paars. Nu heeft het iets Pools, met nog wat laatste flarden sneeuw die nog niet wil smelten.

Als we rechtsaf slaan, staan we even stil: vier (!) reeën staan midden op de weg en kijken ons recht in het oogwit aan. Wij doen hetzelfde in tegenovergestelde richting. Tien seconden lang gebeurt er helemaal niks, maar dan besluiten ze dat het genoeg is geweest en verdwijnen ze onder de kruinen van de dennen.

Voor een koude ochtend op een doordeweekse dag komen we wel erg veel wandelaars tegen. In de Ziepbeekvallei komt een man vanuit het struikgewas weer het pad op. We kijken alweer verbaasd op. Ivo? Nee dus, maar de man blijkt haast een eeneiige tweeling te zijn van onze vroegere hoofdredacteur Ivo Vandekerckhove. Zijn naam is Mark en hij heeft net een zeldzame paddenstoel gefotografeerd, de oranje oesterzwam. “Vroeger heb ik hier vaak gewandeld, daarna ben ik andere gebieden in Limburg gaan opzoeken. Maar het harde werk van Laurent Louwies heeft me weer naar hier gelokt.”

(lees verder onder de foto’s)

Geen schrik

Aha! Laurent kennen we: hij is de vrijwilliger en natuurliefhebber van 72 lentes jong die de cameracrew van Onze Natuur haast dag op dag heeft geholpen om dieren te vinden in het Nationaal Park. We bezochten iets eerder de Ziepbeekvallei samen met hem en staan er nu al terug. Hij vertelde hoe hij er vossenburchten met jongen vond die in Onze Natuur te zien zijn. “De welpen kwamen bij zo’n burcht recht op me af. Ze zakten nog door hun achterpootjes bij het lopen. Ze waren nog heel jong en hadden geen schrik voor mensen.” Hij toonde ons holen van vossen die we zonder hem nooit van zijn leven hadden ontdekt. Ze zien er verlaten uit. “Pas op! Een vos laat haast geen sporen achter. Een hol dat verlaten lijkt, kan dus toch in gebruik zijn.”

In het Nationaal Park lokte hij een klapekster richting camera’s én hij vond de heikikker. “Die wordt weer actief zodra de lente eraan komt. Ik heb dagen aan een stuk langs de vennetjes gewandeld om hem te zoeken. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik te vroeg was, het was echt nog winters. Toch bleek hij plots op een dag er te zijn. Dat deed deugd, want na twee droge zomers was de populatie enorm gedaald.”

Dankzij Laurent weten we ook dat we in dit open heidegebied naar de toppen van de bomen moeten loeren, want die uitkijkpost gebruikt de klapekster om zijn prooi te bespieden. Verrekijker bij, maar opnieuw noppes. De natuur doet wat ie wil en stemt zijn agenda niet af op die van wandelende journalisten of ander schorriemorrie.

We marcheren verder en doen er uiteindelijk iets meer dan twee uur over. De kou voelen we niet meer. Het is genieten van de afwisseling van bos en vergezichten. Langs het moerassige gebied van de Gaarvijver en parallel met de Ziepbeek gaat het langzaam maar zeker weer terug naar La Butte aux Bois. Of de Duitsers hier nu een lunch cadeau kregen of niet: de stempel ‘Premium’ is wel degelijk verdiend, jawohl!