Hij stond drie keer op het podium met een theatergezelschap, zingt mee in het Regenboogkoor van Genk, in zijn vrije tijd gaat hij lopen en zwemmen, wekelijks spreekt hij af met zijn taalbuddy’s, hij volgde een cursus als animator, studeerde aan de hogeschool PXL en deed al heel wat vrijwilligerswerk, van een rusthuis tot een instelling voor mensen met een beperking. Amper twee jaar is de Turkse Hakan Eyimen (26) in België, maar stilzitten heeft hij in die tijd nog niet gedaan. “Ik heb mezelf hier pas echt leren kennen”, vertelt Hakan. “In mijn eigen land was ik niet zo sociaal als hier.”

Nochtans was het allemaal niet zo simpel. Twee jaar geleden vluchtte Hakan helemaal alleen uit zijn thuisland Turkije, om politieke redenen. Zijn broer was eerder al naar Canada getrokken, zijn ouders wonen nog in Turkije. Hakan doorkruiste verschillende landen waarvan hij de taal niet kende, vastgekluisterd aan zijn gsm en Google Translate. In België verbleef hij twee weken in Brussel, daarna kwam hij terecht in het asielcentrum van Lanaken. “Ik had er niet zo’n goeie internetverbinding en was er de eerste maanden ook de enige Turk”, vertelt Hakan. “Daar kwam ook nog eens corona bij, waardoor de Nederlandse taallessen niet doorgingen.”

Netflix en podcasts

Maar aan wilskracht ontbrak het Hakan niet. Hij stond op om 6 uur ’s ochtends en zette zich in de inkomhal van het asielcentrum. “Daar was het dan nog rustig en was de internetverbinding iets sterker”, vertelt hij. “Zo oefende ik mijn Nederlands. Maar zonder begeleiding is dat moeilijk. Zo wist ik niet dat er een verschil was tussen Nederlands (zoals het in Nederland gesproken wordt, nvdr.) en Vlaams. Ik was dus eerst Nederlands aan het leren met de foute uitspraak. Na zes maanden gingen de lessen weer door. Ik stelde ook mijn eigen dagprogramma op: ik las de krant, las een boek, keek Netflix en luisterde podcasts om de taal onder de knie te krijgen.”

Dat lukte Hakan aardig. Na 9 maanden in het asielcentrum speelde hij zelfs tolk voor de Turken die er intussen verbleven. Ook ging hij zelf volop op zoek naar activiteiten die hij kon doen. Hij klopte aan bij alle mogelijke instanties en organisaties en volgde meerdere opleidingen. Hij startte zelfs een opleiding IT aan de hogeschool PXL. “Ik doe nog mee met de examens, maar na dit semester schrijf ik me weer uit”, zegt Hakan. “De academische taal is toch nog te moeilijk.”

Veel teleurgesteld

Nog iets waarover Hakan zelf heel graag wil vertellen: het buddy-project. Daarbij worden anderstaligen gekoppeld aan Nederlandstaligen om de taal te oefenen. “Mijn eerste buddy was een studente”, vertelt Hakan. “Maar toen we met de groep een uitstap maakten naar het Blotevoetenpad in Zutendaal, leerde ik een man kennen die ook een beetje Turks kon door zijn jaarlijkse vakanties in Turkije. Hij is dan mijn buddy geworden. Al anderhalf jaar praten we elke week met elkaar. We spreken af in het weekend, praten via mail of WhatsApp en hij verbetert mijn taalfoutjes. We zijn ook goeie vrienden geworden. Ik ging bij Kerst op bezoek bij zijn familie, binnenkort ga ik voor hen koken. En mijn buddy ging tijdens een van zijn reizen naar Turkije op bezoek bij mijn familie. Zelf kan ik nog niet reizen, dus het was heel fijn om zo contact te hebben met het thuisfront. Hij bracht ook wat spullen en kleren mee naar België. Ondertussen ben ik zelf ook buddy voor een Syrische man.”

Al die oefening heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Een gesprek in het Nederlands met Hakan loopt best vlot. “Een jaar geleden volgde TV Limburg mij voor een reportage. Toen werd ik nog ondertiteld. Enkele weken terug maakten ze opnieuw een reportage, toen kwam ik op tv zonder ondertitels”, zegt Hakan trots. Waar hij toch al die motivatie haalt om te blijven doorgaan in een land dat hem twee jaar geleden nog vreemd was? “Ik ben veel teleurgesteld geweest in mijn leven, maar dat motiveerde mij net. Ik wil tonen dat ik het wél kan, ook al geloofde niemand erin toen ik naar België vluchtte. Ik ben hier ook heel gelukkig. Ik heb mijn talenten hier ontdekt en mijn zelfvertrouwen kreeg een boost.”

Oplossingen

Na zijn eigen traject wil Hakan nu andere nieuwkomers in ons land helpen. “Ik heb zelf gezien waar het misliep, dat wil ik oplossen”, vertelt hij. “Daarom heb ik een website gemaakt met duidelijke info. Geen lange, saaie teksten, maar eenvoudige taal en verwijzingen naar de instanties die je nodig hebt als nieuwkomer. Ik weet nu hoe het allemaal werkt, waarom zou ik anderen dan niet helpen? Ook op mijn YouTube-kanaal maak ik filmpjes en binnenkort wil ik Teams-meetings organiseren om te babbelen met mensen die Nederlands leren. In de toekomst zou ik graag een krantje maken met verhalen door en voor anderstaligen.”

Ook contacteerde Hakan verschillende instanties en gemeentes, waarvan een deel met hem wil samenwerken. Als job droomt hij van iets met sociaal werk of webdesign. Met zijn platform voor nieuwkomers combineert hij die twee al een beetje. “Mijn grootste doel blijft anderen motiveren. En hen laten zien dat je nooit mag opgeven.”

De website van Hakan en alle andere info vind je terug via www.hakaneyimen.com