Voetbaljournalist, ’t is wat ons betreft een fantastische job, maar dan moet er wel iéts gebeuren om over te schrijven, natuurlijk. Lange tijd stelde Union-Antwerp niks voor voor de neutrale toeschouwers. Geen kansen, geen risico’s, geen spektakel. Desalniettemin hopen we dat u doorzet tijdens dit artikel: we hebben ons beste beentje voorgezet om er iets van te maken – daar worden we per slot van rekening voor betaald.

Er wordt dezer dagen veel gepalaverd over het gebrek aan offensieve daadkracht bij Anderlecht – en terecht -, maar laat ons er vooral geen gewoonte van maken dat de keepers weinig werk hebben. De temperaturen waren zacht in het Dudenpark, en daar mochten Butez en Moris tevreden mee zijn, want de beide doelmannen moesten in de eerste 75 minuten geen reddingen verrichten. Of neen, we liegen: Butez moest wel even zweven. Nutteloos, want Boniface stond buitenspel.

Voorts ontbrak het aan enig doelgevaar. Een schotje van Ekkelenkamp ging over en naast. Een schuivertje van Janssen was evenmin binnen het kader. Nilsson probeerde het met een pegel, die belandde uiteindelijk tegen de reclamepanelen.

Geeuw.

Wie fan is van saaie breedtepasses, verdwaalde lange ballen en slechte voorzetten kwam meer dan aan zijn trekken. Je kunt niet zeggen dat het allemaal slecht was – bij Union swingden Teuma en Lapoussin zo af en toe eens, terwijl Stengs bij Antwerp een technisch hoogstandje of twee telde -, maar het leek vooral dat de twee teams wel vrede konden nemen met een zoutloze 0-0. Vooral niet verliezen met het oog op de return, dat was klaarblijkelijk de prioriteit.

Met de slotfase in aantocht hadden enkelingen op de tribune het ook wel gehad met wat ze voorgeschoteld kregen. Er was een ‘boe’ te horen, ook wat sporadisch gefluit. Het mocht iets meer zijn voor de toeschouwers (en voor ons).

Het spannendste moment in 74 minuten voetbal was de invalbeurt van Yorbe Vertessen. De huurling van PSV - jeugdinternational en een poulain van Van Bommel, die hem destijds in Eindhoven lanceerde – moest daar niks bijzonders voor doen. Er gewoon ‘zijn’ volstond al voor meer animo te zorgen dan er tot dan was geweest. Opmerkelijk: Vertessen speelde met witte schoenen, iets wat tegenwoordig een zeldzaamheid geworden is. Het zegt veel dat we überhaupt de tijd hadden daarop te letten.

Antwerp liet aanvallend weinig tot niks zien na de rust. Het kan dan wel zijn dat je best tevreden bent met een gelijkspel, dan nog is dat geen excuus om het op die manier aan te pakken. Bijzonder vreemd.

Toen Butez na een vrije trap voor Union snel de tegenaanval wilde opzetten, stond Mark van Bommel met de handen in de lucht. Zo van: ‘Rustig, jongens, geen zotte dingen doen.’ Alsof het nog niet slaapverwekkend genoeg was.

Union ging ook niet blind op zoek naar die 1-0, maar het toonde tenminste een beetje initiatief. De thuisploeg, minder enthousiast dan gewoonlijk, werd daarvoor beloond. Lapoussin zette de actie op op links – de man van Madagascar is een slangenmens – en vond aan de tweede paal Nieuwkoop. De wingback, de speler op het veld die het gretigst was in zijn inspanningen, kopte overhoeks binnen. Goed gedaan.

Voor Antwerp kon het nu plots allemaal niet snel genoeg gaan. The Great Old wilde uiteraard vermijden om op de Bosuil te moeten winnen tegen een uitgekookt Union. Tja, daar had men vroeger aan kunnen denken.

De bekerfinale is plots ver weg voor Antwerp. Wat zeker is: het zal anders moeten in de terugwedstrijd. Het zal ook sowieso anders zijn: RAFC kan het zich dan niet permitteren om de kat uit de boom te kijken. Die match wordt wellicht wél leuk.