Even terug naar eind januari 2022. Een dag voor het BOIC de Belgische selectie voor de Olympische Winterspelen bekendmaakte, was er flink wat ophef ontstaan in het snowboarden. Ons land mocht één vrouw naar Peking sturen (dankzij Smans), maar koos niet voor de hoogst gerangschikte Smans maar voor “de beste atlete van het moment”.

“Ik heb mezelf als 13de gekwalificeerd in de Olympic Quota Allocation List, iets waar ik enorm trots op ben”, reageerde Smans. “Top 30 vrouwen wereldwijd op die lijst kwalificeren zich voor de Olympische Spelen. Toch heb ik van mijn federatie vernomen dat ze de andere Belgische snowboardster die als 36ste is geplaatst willen sturen op basis van ‘nationale criteria’. Oneerlijk? Onwezenlijk? Zo voel ik mij hierover. Belangrijke side note: die ‘nationale criteria’ en in het bijzonder de aanpassingen achteraf zijn nooit duidelijk aan de atleten gecommuniceerd. Ik ben vooral in ongeloof. Ik kan niet geloven dat zoiets kan gebeuren, want het slaat voor mij nergens op. Mijn hart is gebroken. Ik ben er kapot van. Ik ben woedend.”

Juridische strijd

Nu, een jaar na de Winterspelen, is het vat even af bij Smans. De Antwerpse verloor de rechtszaak die ze - net als Tom Verbeke - had aangespannen, maar haar juridische strijd tegen de federatie loopt nog steeds. Sportief heeft ze echter even nood aan een break.

“Na de wereldbeker in Calgary heb ik de beslissing genomen om aan geen wedstrijden meer deel te nemen tijdens het seizoen 2023”, aldus Smans. “Ook al vond ik het leuk om mijn broer erbij te hebben en de andere riders te zien, vorige week heeft me echt aan het denken gezet.”

Smans kon zich toen niet voor de finale van de wereldbeker slopestyle in het Canadese Calgary plaatsen. Met 46,58 punten voor haar eerste run werd de 25-jarige Antwerpse in de kwalificaties tiende op tien deelneemsters. De top acht plaatste zich voor de finale.

“Tot op de dag van vandaag heeft mijn niet-selectie aan de Olympische Winterspelen van vorig jaar een grote impact op mezelf en mijn snowboarden. Hoe de Belgische federatie, naar (niet alleen) mijn mening, enkele totaal verkeerde beslissingen heeft genomen tijdens de selectieperiode richting de Spelen en hoe ze deze hele situatie heeft aangepakt en gecommuniceerd, weegt enorm op mij. Er loopt een rechtszaak tussen mijn federatie en mezelf, omdat het voor mij de enige manier lijkt om ook maar ietwat erkenning te krijgen over wat er werkelijk is gebeurd en wat mij is aangedaan. Wat mij het meeste kwetst is het totale gebrek aan zinvolle acties, de weigering om achteraf correct over de waarheid te communiceren door sommige sleutelfiguren binnen de federatie, en het ontbreken van zelfs maar de geringste intentie om te helpen bij het oplossen of zelfs maar onder ogen te zien van een duidelijk aanwezig probleem.”

“Als persoon/atleet/snowboarder heb ik hier het afgelopen jaar mentaal heel veel moeite mee gehad”, klinkt het. “Ik heb hard gevochten om terug te komen in het wedstrijdcircuit, maar ik voel (en ik weet) dat ik niet op mijn best kan presteren zolang dit onrecht niet is opgeklaard. Het voelt goed om even mijn hart te luchten, let’s go snowboarding now.”