Aard van de wandeling

Heuvelige tocht met prachtige vergezichten en veel afwisseling.

Afstand

6 km. We wandelden via knooppunten: je maakt de tocht zo lang of zo kort als je wil.

Signalisatie

Knooppunten 22 - 34 - 35 - 36 - 39 - 41 - 40 - 35 - 34 -22

Start/parking

Parking Boomstraat 29 ’s-Gravenvoeren

Meer info

www.wandelknooppunt.be

www.voerstreek.be

Een tropisch eiland. Zon, een zee die als zalf aanvoelt, palmboompje voor de schaduw, kokosnoot met rietje. Laat maar komen, maar voor altijd? Wat wij het meest zouden missen: de afwisseling van de seizoenen. Als we de stappers aantrekken voor een wandeling door Voeren, is het een prachtige winterdag. Maar de reikende ranken van de lente weten verdomd goed op welke knopjes op ons lijf ze moeten duwen. Het prikkelt. Je ruikt dat het nieuwe seizoen eraan komt. We ademen op onze tocht geen zuurstof meer in, maar pure energie.

Zwoele zomeravond

Niet alleen de lente speelt daarin een grote rol, ook het altijd fantastische landschap van Voeren doet dat. We zitten in ’s Gravensvoeren en hebben geheel willekeurig wat wandelknooppunten aan elkaar gelinkt voor een ommetje. Zes kilometer rond de Schopphemmerhei, een labyrint van holle wegen, open weides met hagen en plukjes bos die als kronen op het hoofd van heuvels staan. Oké: héél willekeurig is het ook weer niet, want we hebben dit stukje Voeren gekozen omdat hier nog een van de weinige Vlaamse kolonies van het vliegend hert voorkomt. De grootste kever die we in België kennen. De mannetjes - die tot 8 à 9 cm kunnen groeien - hebben grote kaken om te vechten met hun concurrenten. Die kaken hebben iets van een gewei, vandaar de naam. Hoe mooi de winterdag ook is, nu zie je ze natuurlijk niet.

“Op dit moment zitten de kevers onder de grond te wachten tot de aarde opwarmt”, zegt wetenschapper Arno Thomaes van INBO (Instituut voor Natuur - en Bosonderzoek). Hij stond het team van ‘Onze natuur’ bij toen ze het vliegend hert hebben gefilmd. “In augustus, september ontpoppen de larven tot kevers. Dan wachten ze onder de grond. De grootste kans om een vliegend hert te zien, is in de twee laatste weken van juni en de eerste twee weken van juli. Best op een zwoele zomeravond, ergens in een holle weg.”

Ergens dus, op onze tocht, zaten onder onze voetstappen vliegende herten te wachten tot de warmte van de zon door zou dringen tot in de diepte. Het diertje staat op de rode lijst: ze verhuizen niet graag en het soort landschap dat we in Voeren zien, is niet meer dik gezaaid in Vlaanderen.

De eerste lijster

We laten het gezellig ogende cafeetje links liggen bij onze start. We zitten in Voeren, dus je weet: klimmen. Maar niet al te zot. Geen grote percentageverschillen in het geval van onze tocht. Het is een ‘loper’, een lange maar gestaag omhooggaande weg waar we op beginnen. Meteen een holle weg ook. Rechts duikt het eerste oh!-moment op als de rollende heuvels opduiken. Kilometers ver kan je kijken. Een mesttank vol roest staat het zicht in de weg. Maar in deze omgeving wordt zelfs zo’n lelijk mormel rustiek. Ook mooi: een kruis met Jezus dat van een attente wandelaar of bewoner een takje maretak toegestopt heeft gekregen, inclusief verse witte besjes. Minder dan een half uur aan het stappen en de tocht is al geslaagd. Links blijft de rug van de helling nét hoog genoeg om er niet over te kunnen kijken. Alleen een kerktoren links voor ons piept erboven uit, maar uiteindelijk moet ook de kam zich gewonnen geven: we staan boven. Het skateboard in onze grijze bovenkamer doet een 360 flip.

De weg is vlak nu, het stappen heerlijk. En dan: naar beneden, fors. Kronkelend door stukjes bos. Geel uitgegraven zand op het pad: een joekel van een dassenburcht duikt op. We hebben speciaal ervoor gekozen om met valavond te gaan wandelen, wegens meer kans om dieren te zien. Maar de das geeft niet thuis. Wel present: honderden kwetterende vogels tussen de wirwar van takken. We horen spechten kloppen en de eerste lijsters van het jaar zingen: lente! Verderop de typische deun en dat mooie gele kopje van de geelgors. En ook present: de hoge sluiers rond de zon beginnen langzaam maar zeker te verkleuren. Eerst roze, maar het beste moet nog komen.

Na het dalen gaat het pad verder door open weide. We steken een stroompje over, met knotwilgen aan de kant. Een Vlaamsch schilderijtje. Dan weer omhoog, gestaag. Rechtsaf en langzaam dalend gaat het weer richting beginpunt. Fijn om te zien dat nog niet álle huizen in deze prachtige streek vakantiewoningen zijn, maar dat er ook nog leven is. De groen-geel-rode carnavalvlaggen aan de gevels kondigen feestelijke, dronken avonden in het verschiet aan. Een paard in de gang hebben we niet gezien, laat staan hele dikke bloemkolen. Maar de zonsondergang knettert ondertussen alle kanten op. Blauw, groen, geel, rood, purper en oranje. Alsof Conor McGregor erop heeft liggen beuken. Tot in juni, als de herten weer gaan vliegen.