Het is 2019, Bram Vanhove heeft alles wat hij wil, of dat denkt hij toch. “Ik werkte in de IT-sector, had een elektrische bedrijfswagen, laptop, gsm...”, vertelt De Diepenbekenaar. “En toch was ik niet gelukkig. Integendeel, ik werd alleen maar bozer, dat vrat mij als een vuur van binnenuit stilaan op. Toen besefte ik dat er iets moest veranderen.”

Bram koopt een oude Ford Transit die hij in zijn eentje opkalefatert. “Dat heeft ongeveer een jaar geduurd. Toen het busje klaar was, heb ik mijn job opgezegd, al mijn eigendommen verkocht en ben ik gewoon vertrokken. Ik wilde de wereld ontdekken, maar ook mezelf vinden.”

Op het moment dat Bram zijn ontslag geeft, breekt corona echter uit, al houdt dat de jongeman niet tegen. “Familie en vrienden wilden mij overhalen om niet te vertrekken. Bram, dat is gevaarlijk, je riskeert je leven, zeiden ze. Maar ik ben toch vertrokken en heb er tot nu toe nog geen spijt van gehad. Ik heb tijdens de lockdowns vreemd genoeg amper problemen gehad om grenzen over te steken. Zalig ook dat er amper toerisme was, ik was overal alleen: op stranden, toeristische attracties...”

Bij het opmaken van zijn reisplannen kiest Bram India als doel. “Ik had gewoon een richtpunt nodig. En omdat ik in die periode een nogal levendige droom over India had, werd het dat.” In zijn Ford Transit doorkruist Bram Europa om uiteindelijk - dan toch corona - te stranden in Turkije, aan de gesloten grens met Iran. “Dan ben ik maar in Turkije gebleven. Ik heb er een jaar lang rondgetrokken en werkte in een dierenasiel, hotel, surfkamp… Toen de grens weer openging, ben ik dan toch Iran binnengetrokken. Dat waren drie intense maanden. Tot Rusland Oekraïne binnenviel. Ik zat toen aan de grens met Pakistan, en daar wil je niet zitten als er een wereldoorlog uitbreekt. Want daar vreesde ik echt voor.”

Bram besluit om zijn busje om te keren en helemaal terug naar België te karren. “Ik ben hier twee maanden gebleven, maar was vastberaden om opnieuw richting India te trekken. Deze keer zonder mijn Ford Transit, want ik was het busjesleven een beetje beu. Dus die heb ik verkocht. In de plaats kwam één forse rugzak.” Bram nam de bus richting oosten en belandde in Hongarije voor een tien dagen durende ascetische meditatie, leefde in Turkije in een berggemeenschap en maakte een woestijnwandeling in Israël. “In Egypte ben ik twee keer de Sinaï-woestijn overgestoken, in totaal heb ik zeven woestijnen gedaan. Toen ik dat ook beu was, verlangde ik naar groen. Maar dat kon ik niet meteen over land bereiken, dus nam ik in Egypte het vliegtuig naar India.” En daar verblijft de Diepenbekenaar sinds 17 februari. Wij blikken terug op zijn haast Bijbelse avontuur.

Het gevaarlijkste moment?

“Tijdens mijn tocht door de Sinaï-woestijn kwam ik plots aan een diepe ravijn te staan. Ik had niet genoeg water om terug te keren, dus moest ik vier kliffen naar beneden klimmen, zonder klimmateriaal. Dat was intens, heel gevaarlijk. Ik was er zelfs een paar dagen depressief van. Tot ik besefte waar het eigenlijk om gaat: de grenzen van mijn comfortzone verkennen en verleggen. Ik ben toen beginnen trainen en terug de woestijn ingegaan, om mijn angsten te overwinnen. Ik heb op vijf dagen 65 km door de woestijn gestapt, met overdag zo’n 40 graden en ’s nachts vrieskou. Ik hou niet van tenten, dus sliep ik elke nacht in mijn slaapzak onder de blote hemel. Ik werd elke ochtend wakker met een laagje ijs over alles.” (lacht)

“Na een andere tocht door de woestijn, was ik op een strand aan het uitrusten toen er plots twee militairen voor mij stonden, met hun kalasjnikovs op mij gericht. Ze dachten dat ik een Israëlische spion was. Ik werd nogal hardhandig aangepakt, maar toen ik mijn Belgisch paspoort liet zien, lieten ze mij gaan. En toen ik in een verlaten schuur in de Turkse bergen aan het overnachten was, kreeg ik ook een pistool op mij gericht. Dat was een politieagent die mij voor een Syriër aanzag. Nadat alles was uitgeklaard bekende de man dat hij echt bijna de trekker had overgehaald.”

Het zotste moment?

“Dat was in Iran, ook tijdens het oversteken van een woestijn. Ik had drie dagen geen kat gezien, tot ik op een dag wakker werd en er honderden 4x4’s rond mij stonden. Mannen staarden mij vanuit hun wagen aan. Dat hadden ze nog nooit gezien, een westerling alleen in de woestijn. Bleek dat die mannen illegale dragraces houden in de woestijn. Iedereen was heel vriendelijk, al was het wel supergevaarlijk, die racende wagens in het zand.”

Het mooiste moment?

“Op Hormuz, een eiland in het zuiden van Iran. Het landschap is daar adembenemend mooi. Ik wilde helemaal rond het eiland wandelen, weg van de toeristische routes. Zo kwam ik bij een groep nomaden terecht die daar tijdens de winter verblijven. Ik ben daar twee weken bij gaan wonen. Die behandelden mij als een soort boodschapper van God, ze eerden mij echt. Toen ik op het nabijgelegen strand afval begon op te ruimen - die laten gewoon alles liggen - kwamen ze me allemaal helpen. Dat was zo’n mooi moment, ik voelde me een beetje als Mozes die hen de weg toont.” (lacht)

Volg de avonturen van Bram op YouTube en Instagram

En nu?

”Mijn volgende halte is de Indiase deelstaat Goa, waar enkele van mijn vrienden verblijven. Ik heb al zeven woestijnen doorkruist, nu wil ik het oerwoud doen, in de wilde natuur naar vogels luisteren, exotische beesten tegenkomen,... Kan best wel gevaarlijk zijn, maar ik wil opnieuw mijn grenzen opzoeken.”

Geld?

“Ik had een serieus spaarpotje opgebouwd voor ik vertrok. Ook de verkoop van mijn Ford Transit heeft de kas wat gespekt. Maar vooral: ik leef heel sober. Meestal slaap ik onder de blote hemel, enkel in een stad zoek ik een goedkoop hotel uit. Nu, in Mumbai bijvoorbeeld, betaal ik 4 euro per nacht. Ik ga ook amper op restaurant en doe ook vrijwilligerswerk in ruil voor kost en inwoon. Des te verder ik ga, des te goedkoper het wordt. Ik kan nog wel een paar jaar doorgaan. Mijn moeder en oma denken dat ik nooit meer thuis kom. (lacht) Maar wie weet ben ik op een dag ook klaar met reizen.”

Bram 2019 vs. Bram 2023?

“De Bram van 2019 dacht dat hij geluk kon puren uit geld, een carrière, een wagen... Maar dat gebeurde niet. De Bram van 2023 bezit altijd maar minder en minder, maar voelt zich wel vrijer en gelukkiger. Mijn doel is niet alleen de wereld leren kennen, maar die ook veranderen. Ik wil mensen ervan overtuigen dat ze kunnen doen wat ze echt willen in plaats van wat het systeem hen opdraagt.”