De 50-jarige Jaana Mettälä was op 22 maart 2016 op weg naar haar werk bij de Europese instellingen. Ze had net het metrostel verlaten op het moment van de aanslag. Ze bevond zich dicht bij de zelfmoordterrorist. “Waar ik was, vonden ze het hoofd van de kamikaze”, zo ontdekte de vrouw op het proces.

Mettälä besefte destijds snel wat er was gebeurd. Ze had nog maar net het nieuws over de aanslag in Zaventem vernomen. “Ik was bij bewustzijn. Ik kon rechtstaan. Het was een vuurzee”, getuigde ze in een muisstille rechtszaal. “Ik kon het niet geloven. Alles werd zwart. De volgende gedachte die in me opkwam, was dat een tweede explosie het einde zou betekenen. Ik moest daar weg. Het waren mij overlevings- en moederinstinct.”

De vrouw vluchtte naar haar werkplek, waar de ernst van haar verwondingen duidelijk werd. Ze had zware brandwonden opgelopen. In het ziekenhuis bleek dat haar baby in orde was. Uiteindelijk beviel de vrouw op 1 juni, twee weken voor de uitgerekende datum, van een gezonde dochter. “Ze was perfect. Ik huilde alle tranen uit mijn lijf.”

De revalidatie was zwaar en duurde lang. De Zweedse onderging verschillende operaties aan de handen, maar die konden niet verhinderen dat er blijvende gevolgen zijn. In de rechtszaal liet Mettälä verschillende foto’s zien van de zware brandwonden.

Ook psychisch waren de gevolgen zwaar, getuigde ze. Ze vertelde over paniekaanvallen en nachtmerries. Ze ontwikkelde ook een angst voor brandwonden bij haar kinderen. “Op vandaag denk ik soms nog dat ik in een film zit, maar het was wel degelijk echt”, klonk het ook.

Opvallend was nog dat de vrouw in haar getuigenis haar beklag deed over hoe ze werd behandeld door Medex, de federale dienst die expertises uitvoert na arbeidsongevallen. Met de hulp van een slachtofferorganisatie stapte ze zelfs naar de rechtbank. “Ik had nooit gedacht dat ik in een procedure tegen België zou terechtkomen”, klonk het. Die zaak loopt nog.