Tot over haar oren verliefd was de verdachte op de muziekleraar van haar dochter. Er kwamen afspraakjes van om iets te drinken. Louter vriendschappelijk, stelde de man. Toen de muziekleraar op aandringen van zijn vrouw zei dat het genoeg was, knapte er wat bij de Peltse. “Ik wou enkel met haar praten om haar te overtuigen dat ik geen slechte bedoelingen had.” Dat zag haar rivale niet zitten.

De Peltse wist tijdens de muziekles de huissleutel te stelen, drong binnen in de woning van het koppel en stond met een doek met ether en een spuit langs het bed van haar rivale. ’s Ochtends, op het moment dat de man van huis was en de “langslaapster” nog in bed lag. Tot twee keer toe drong ze binnen. Op acht mei 2019 maakte ze naar eigen zeggen rechtsomkeer op de trap toen het slachtoffer een naam riep. Drie weken later ging ze wel verder. Het slachtoffer schrok wakker en het kwam tot een schermutseling waarbij de echtgenote van de muziekleraar wist te ontkomen. “Per ongeluk moet ik haar met de prop in het gezicht aangeraakt hebben”, luidde het. Iets wat het slachtoffer flagrant tegenspreekt. De spuit belandde in de rechterschouder. Zonder gevolg.

Respect

Donderdag moest de Peltse haar verhaal komen doen in de rechtbank. Als een sneltrein en op alles een antwoord klaar, draafde ze door tijdens haar verhoor. Starten deed ze al vechtend tegen de tranen. “Ik heb oprecht spijt van wat er gebeurd is. Vier jaar geleden ben ik in een tunnelvisie geraakt en is het helemaal misgegaan. Zo ben ik niet. Ik vind het heel erg dat ik de familie zo’n leed berokkend heb. Nogmaals wil ik mijn excuses aanbieden.”

“Ik wilde respect afdwingen bij haar opdat ze naar me zou luisteren. Achteraf gezien is dat allemaal heel belachelijk.”

Peltse arts

Als een spraakwaterval vertelde de vrouw dat ze zich geblokkeerd voelde door haar rivale. “Ik kreeg toen het idee dat ik met haar moest spreken. Dat ik haar aan het verstand moest brengen geen slechte bedoelingen te hebben.” Zelf ’s nachts daagde ze meermaals aan de woning op. “Ik was de pedalen kwijt geraakt. Op dat moment zat ik in een tunnelvisie: ‘ze zal naar mij luisteren door haar schrik aan te jagen’. Toen ik geen vat meer kreeg, heb ik me de illusie gemaakt om het zelf op te lossen op een ridicule manier. Ik wilde respect afdwingen bij haar opdat ze naar me zou luisteren. Achteraf gezien is dat allemaal heel belachelijk.”

Insuline of fysiologisch water

Dat respect zou de Peltse afdwingen met een doek ether en een spuit die gevuld was met insuline. Zelf houdt ze hardnekkig vol dat ze in de veronderstelling was dat het om fysiologisch water ging. Een stof die geen schade zou toebrengen. “Op de ampoule in het ziekenhuis stond fysiol. Ik schrok me een ongeluk toen ik in de gevangenis hoorde dat er insuline in zat.”

Er was nog meer: ze droeg een mondmasker, handschoenen, een hoodie en de schoenen van haar zoon met overtrekken. Toch niet meteen de doorsnee manier om een verhelderend gesprek aan te knopen. “Als het om een gewoon gesprek ging, waarom dan al die moeite”, polste de rechter. “Ik kreeg telkens een neen als antwoord en dat ze het niet zou appreciëren. Dan heb ik mij het domme idee ingepraat om haar met hulpmiddelen angst in te boezemen.”

“Ik werkte vroeger op de afdeling oncologie en kreeg meermaals de vraag om euthanasie toe te passen. Dat heb ik nooit gekund.”

Peltse arts

De vrouw stak een alibi in elkaar, wat nog meer vragen oproept. Ze logde die twee dagen in op haar werk in het ZOL en liet er haar gsm achter. Tijdens haar eerste verhoren hield ze vol op de bewuste dag niet in Lanaken te zijn geweest. Na het bestuderen van camerabeelden op de bus en rondom het ziekenhuis viel ze door de mand en wijzigde ze haar verklaringen. Dat er nog een tweede spuit in haar handtas stak, doet eveneens vragen oproepen.

“Dokter dood”

Op het einde van het verhoor verklaarde de Peltse dat ze nooit de intentie had om het slachtoffer iets aan te doen. “Nooit ben ik tot uitvoering willen overgaan. Op mijn achttiende heb ik gekozen om arts te worden, om mensen te helpen. Ik werkte op de afdeling oncologie en kreeg meermaals de vraag om euthanasie toe te passen. Dat heb ik nooit gekund. Als arts vind ik dat je dat niet kunt doen.”

Momenteel krijgen Erik Schellingen en Bert Partoens het woord. De advocaten treden op voor het slachtoffer, haar familie en het Ziekenhuis Oost-Limburg. “Denkt zij nu werkelijk dat wij in de zaal allemaal een beperkt IQ hebben om te geloven dat zij als arts met ether en een naald met insuline in de hand enkel een gesprek wou hebben”, brieste Schellingen. “Zij weet perfect dat insuline de perfecte moordenaar is en geen sporen achterlaat. De beklaagde heeft als arts niet de eed van Hippocrates afgelegd, maar wel de eed van Hypocrietes. Dit was een duivels plan van Dokter Dood.”