BR>«Zouden ze mij in Lierse nog wel kennen?», vraagt hij zich luidop af. «Ik ben inmiddels al bijna 2 jaar uit beeld verdwenen... Mensen vergeten snel. Dat merk ik nu. Al maandenlang ben ik vrij. Bij Standard willen ze mij niet meer, hoop ik ook niet meer op een eerlijke kans. Toch is geen enkele club in mij geïnteresseerd. Ja, een paar onbekende ploegen uit Turkije en Israël. Maar moet ik daar dan naartoe? Wie kent Zefilho daar?»

Ivic

De kleine Braziliaan praat zacht. Hij is teleurgesteld. Teleurgesteld in de voetbalwereld. In Standard. In zijn eigen loopbaan. Langzaam vertelt hij wat hem de jongste 2 seizoenen is overkomen, hoe het hem steeds duidelijker geworden is dat zijn keuze voor Standard 2 jaar geleden niet de juiste was. «Dat eerste jaar bij Standard, dat geef ik toe, was niet goed. Al was dat niet geheel mijn fout. Drie trainers passeerden de revue, de ploeg draaide niet, ik worstelde met kleine blessures... Heel vervelend. Toch lichtte Standard de optie, mijn contract werd met 2 jaar verlengd. Tot ik 2 maanden later een brief in de bus kreeg dat ik naar de B-kern was verwezen. Volstrekt waanzinnig was het, maar Ivic had mij blijkbaar niet nodig. Waarom weet ik nog altijd niet. Nooit heb ik een woord met hem gewisseld. Een paar weken heb ik dan met de B-kern meegetraind. Gelukkig kwam toen het Nederlandse NAC Breda op de proppen. Ze huurden mij van Standard en even dacht ik dat ik helemaal terug was. In mijn eerste 6 wedstrijden scoorde ik 5 keer. Herbert Neumann, de trainer, leek heel tevreden. Totdat hij naar Vitesse vertrok en ik opnieuw op de bank verzeilde. Uiteindelijk kwam ik in hetzelfde sukkelstraatje als bij Standard terecht. De ene trainer volgde de andere op, de groep had te weinig kwaliteiten, degradatie was onvermijdelijk. Nee, het had geen zin om daar langer te blijven.»

Inleveren

Dus keerde Zefilho terug naar Standard. Hij kwam er samen met de Dimitri de Condé, Stijn Haeldermans en Luciano in de rijkst gestoffeerde C-kern van het land terecht. «Ach Standard, wat ik daar heb zien gebeuren», fluistert hij veelbetekend. Veel wil hij er niet over kwijt. Het blijft zijn broodheer, vraagt hij om begrip. «Of ik er aan gedacht heb terug te keren naar Brazilië? Niet echt, ik heb nog een contract tot het einde van het seizoen. Vind ik dan geen ploeg, dan geef ik het op. Keer ik definitief terug.»

Hij zwijgt even. «Ik hoop echt dat het zover niet komt. Dat kan toch niet. Ik ben amper 24, topfit. Waarom willen ze mij niet meer? Er moet toch een club zijn die mij nog kan gebruiken. Misschien moet ik doen zoals Cruz. Die is naar AC Milan gegaan, kwam daar niet aan spelen toe, is even teruggekeerd naar Standard en speelt nu opnieuw bij Torino in een topclub. Misschien moet ik ook even afzakken. Naar KV Mechelen of Geel, ik zeg maar wat. Om zo opnieuw mezelf te bewijzen.»

Of hij misschien te duur is? «Geld is momenteel echt niet het belangrijkste. Ook al krijg ik, ondanks alles, een riante wedde momenteel, ik wil best inleveren. Zolang ik maar kan spelen. Ik wil niet worden als Luciano, die andere Braziliaan die in de B-kern zit. Het enige wat hij nog doet is eten en slapen. Zo wil ik niet zijn, daarom train ik ook nog alle dagen. Op mijn eentje, ja. Alles is beter dan een training met de C-kern van Standard.»